Ριτενούτο

Δεν φτάνει μάλλοv
Που σωπάσανε οι άμωμες φωνές στην πούντα
Κλείσανε τώρα και αυτόν τον βλάσφημο
Που η γύμνια του έσταζε στερνή ελπίδα,
Τον Οδυσσέα,
Μοναχό και αναίσθητο
Στο υγρό και βρώμικο μπαλαούρο.
Μα χωρίς κανέναν γενναίο δισταγμό
Οι άκληρες επιθυμίες στη γέφυρα
Βάλανε ξανά πλώρη
Ανένδοτες
Για την επίμονη Ιθάκη.           
               ~:~
Σόλο οι ταλαίπωρες κιθάρες
Ερωτίζονται σπαραχτικά
Επιστρέφοντας εφέτος πρώιμα
Στις ψεύτικες ακροθαλασσιές
Ενώ ρημαγμένοι θερμαστές στη γάστρα
Εγκαταλείπουν τάχα την άπυρη ρουτίνα
Μες στ’ άγρυπνα σκοτάδια.
Να βγαίνουν λένε έτσι όπως είναι
Λερωμένοι
Στο κατάφωτο κατάστρωμα
Να κλέψουν λίγη δόξα κι αυτοί.
Λίγο ακόμα μπανιστήρι.
               ~:~
Γλεντάνε οι αδίστακτοι
Λαχταρώντας τον έκφυλο ήλιο
Και τρίβουν γελασμένοι
Τις άξεστες κοιλιές τους
Τώρα που ελεύθεροι πια
Χόρτασαν ταχιά μ’ αστόχαστο έθος
Αφού οι έμπειροι λοστρόμοι,
Που ετύγχαναν άλλοτε να γητεύουν
Μουρμουρίζοντας πλάνους σκοπούς
Την στιλπνή τους κουβερτάδα,
Χάθηκαν τρομαγμένοι
Στα λησμονημένα αμπάρια
Κάνοντας με τη σειρά τους
Πρόβα το ριτενούτο.
               ~:~
Κι η μυστική μουσική
-λόγω απόστασης-
Δε φθάνει πια θριαμβευτικά
Στα μαλακά αυτιά μας
Που τολμούν δειλά-δειλά
Τείνοντας κι αυτά
Θαρρείς απεγνωσμένα!