Αλαμπάμα

Τώρα που γύρισα,

Θα αράξω.

Κι ας καπνίσει η καμινάδα.

Κι ας βρεθούμε στις γιορτές.

Καλώς.

Κι όταν ξημερώνει καλημέρα.

Χιόνι σκεπάζει τις σκεπές.

Καλή η φασουλάδα

Και καλή χρονιά.

Ανήμερα.

Ρέει το σαββατόβραδο στα χαράτσια.
Κι η σιωπή στα ρέστα.

Ένα πακέτο όλο κι όλο…

Επισκέψεις

Καλώς τα δέχτηκες.

Ακόμα δεν ξημέρωσε

Κι έφτασαν οι μουσαφίρηδες.

Κάτσε τώρα λοιπόν

Να μοιράσεις

Χαμόγελα και υποσχέσεις,

Καθώς τους λες τα αστεία

Που βλέπεις στο φλιτζάνι.

Χούι

Οι μέρες περνάνε γρήγορα

Και οι φίλοι

Άρχισαν τις ειρωνείες,

Καλωσορίζοντας το χούι

Αυτού του Χειμώνα.

Καλύτερα να διέσχιζα τον ωκεανό με πιρόγα,

Παρά τούτη η ναυτία επιμένοντας στο ραντεβού

Στο βρεγμένο παγκάκι του παλιού λιμανιού.

Σκευωρία

Συντελεστές στην συνομωσία του πάθους

Είναι όλοι οι αυτόχθονες εραστές

Στη γη της ελπίδας,

Που κάθε νύχτα

Θυσιάζουν τα σώματά τους

Χωρίς κανένα ενδοιασμό,

Με σταθερή πίστη

Στην αιώνια απάτη.

Αρκεί γι αυτό μόνο ένα βλέμμα

Να επιστρέψει από τα είδωλά τους

Στον υδάτινο καθρέφτη του ονείρου,

Όπου οι συμπτώσεις

Εναλλάσσονται περίτεχνα

Και τα καλοκαίρια απορροφούν

Τους κραδασμούς των ψυχών

Που προσκρούουν

Στα όρια του σύμπαντος

Των κόσμων των αισθήσεων.

Απροσδιοριστία

Ακαθόριστες διαδρομές

Στο χάρτη της αγάπης

Όσο οι ώρες μετρούν

Τις γόπες

Στο τασάκι της σιωπής

Του αποψινού τραπεζιού

Στο καφενείο του πόθου.

Γυμνές Aλήθειες

Γυμνές αλήθειες

Περιφέρονται τις νύχτες στα σοκάκια

Ολομόναχες,

Λησμονημένες από τους εραστές

Και τους φίλους.

Ψάχνουν προσωρινά καταφύγια

Τις παράγκες που έχτισαν

Μεθυσμένοι ποιητές

Πριν τις εγκαταλείψουν

Φεύγοντας για το μέτωπο.

Εκεί ξαποσταίνουν

Μέχρι να ανακαλυφθούν

Από τα ανακριτικά βλέμματα

Των αδιάκριτων τουριστών

Και των σχολαστικών οδοκαθαριστών

Τα ξημερώματα,

Καθώς οι πρωινές περιπολίες

Της αγέλης των αδέσποτων σκύλων

Τους χαλάνε τον ύπνο

Πριν ακόμα προλάβουν

Να σχεδιάσουν τη νέα διαδρομή

Στο διάφανο χάρτη

Των χθεσινών ονείρων.

Παρανομία

Παραμιλώντας

Λέγοντας αλήθειες,

Υπεξαίρεσα

Απ’ το ταμείο της σιωπής

Τον παρά του ονείρου.

Συνέπειες

Απειροελάχιστες μεταβολές

Παρατηρούνται

Στα σωματίδια της ύλης

Μέσα στης τσέπες

Των ερωτευμένων ποιητών

Αλλά και μες τις κλεψύδρες

Στα κελιά των ισοβιτών

Στις φυλακές του κόσμου.

Τέχνες και Γράμματα

Στους παράδρομους της λεωφόρου του κόσμου,

Διέρχονται  οχήματα

Με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της σιωπής,

Αφήνοντας έντονη την ανεξίτηλη

Οσμή του πάθους.  

Χωρίς Σωσίβιο

Επιπόλαιοι τουρίστες

Γέμισαν τη βάρκα

Με βότσαλα και κοχύλια.

Κι ο βαρκάρης

Τους έβαλε να πηδήξουν στο νερό

Για να σωθούν.

Και χωρίς σωσίβιο παρακαλώ…

Ερωτία

Ανάδρομες υποσχέσεις

Ερωτευμένων ζευγαριών

Επιστρέφουν στο νερό

Και ύστερα διαχέονται στον αέρα.

Είναι η μνήμη που μαζεύουν οι συλλέκτες

Από τα στόματα των περιστεριών

Καθώς αυτά σταματούν να ξαποστάσουν,

Στο περβάζι του ρετιρέ

Της πολυκατοικίας του κόσμου.

Είναι η συνθήκη που έχουν υπογράψει

Οι κατώτερες υπάρξεις,

Πριν εισέλθουν για πάντα

Στην αέναη λούπα,

Που επιπόλαια οι Μούσες

Τις έχουν καταδικάσει.

Είναι η σιωπή που στάζει

Από τα τουφέκια των στρατιωτών,

Μες την υγρασία της νύχτας,

Λίγο πριν πατήσουν τη σκανδάλη.

Κουαρτέτο

Η Άνοιξη

Νέα όμορφη κοπέλα

Ζει τον έρωτά της

Στη γη του παρόντος νησιού

Που κρατάει όσο και αυτή η γλυκιά μελωδία

Που ξεχύθηκε

Στην κοιλάδα των αισθήσεων.

Το Καλοκαίρι

Τυχοδιώκτης και ληστής

Ρήμαξε τους θησαυρούς των γηγενών

Και δραπέτευσε από τη θάλασσα.

Το Φθινόπωρο

Ο θηριοδαμαστής του τσίρκου των αισθήσεων

Στο γυάλινο κλουβί της διανοίας,

Με υπομονή ασκητή

Και επιμονή ζητιάνου.

Ο Χειμώνας

Ο αρραβωνιαστικός της σιωπής.

Δεν αντέχει μοναξιές

Ρίχνει στους ώμους το λευκό του πανωφόρι

Και απρόσκλητος γυρνάει στις γιορτές

Και στους μεθυσμένους

Λέει τα κρύα του αστεία.

Σελιδοδείκτες

Οι σελιδοδείκτες

Δεν έχουν καμία χρήση

Στο βιβλίο της αγάπης.

Αρκεί που κάθε κεφάλαιο είναι γραμμένο

Απ’ τους αθεράπευτους εραστές του ονείρου.

Τους αιώνιους ταξιδευτές,

Τους αναζητητές της χαμένης ελπίδας

Και νοσταλγούς της Ιθάκης,

Που κάθε απόγευμα

Γυρίζουν στον τόπο που τους γέννησε.

Εκεί ακριβώς όπου συναντιέται ο ουρανός με τη θάλασσα.

Στην απαρχή του αιώνα,

Της συγγραφής της καινούργιας σελίδας.

Προεδρείο

Ό επινίκιος ύμνος

Σκορπίστηκε αμέσως από τα σήμαντρα.

Ήταν μια μελωδική κραυγή αισιοδοξίας.

Καιρός να σιδερώσουμε τις γραβάτες και τα πουκάμισα

Και να γεμίσουμε τα ποτήρια.

Όπου να ‘ναι φθάνουν και οι μεζέδες.

Μόνο να σιγουρευτούμε ότι μας έκλεισαν το μπροστινό τραπέζι.

Άιντε! Ν’ αρχίσουνε τα γλέντια κι οι χοροί!

Συρτάρι

Αφιερώσεις και αυτόγραφα.

Χορτασμένες σελίδες

Γεμάτες μνήμη

Καλοκαιρινών υποσχέσεων.

Άναρχες στιγμές

Σε διπλωμένο χρόνο,

Ξεβρασμένες άτσαλα

Στην ερημική παραλία

Του αποψινού ονείρου.

Άγρυπνοι θησαυροί

Παραμονεύουν

Καλυμμένοι στην άμμο,

Τολμηρούς τουρίστες,

Ανυποψίαστους,

Να ψάχνουν για συντροφιά.

Μοναδική ευκαιρία

Των φετινών διακοπών

Να συλλάβουν το είδωλό μας

Στα γαλήνια νερά

Του παρόντος γιαλού,

Στο εξωτικό νησί των αισθήσεων.

Συνθήκη

Καλύτερη ευχή

Απ’ αυτή της Καλημέρας

Δεν θα υπάρξει

Στους αιώνες.

Αρκεί ο Ήλιος

Να συνεχίσει να ανατέλλει,

Χαρίζοντάς μας

Πρωινά!

Μελτέμια

Ο ερχομός των ανέμων

Καλωσορίστηκε

Από το στόλο των αισθήσεων.

Γλίστρημα στη θάλασσα των ηδονών.

Ταξίδι για το αντάμωμα

Με το νησί της ευφορίας.

Οι τελευταίες φωτογραφίες στην πλώρη,

Το στερνό αντίο στη βραχονησίδα της ελπίδας,

Το φτωχό λιμάνι που μας φιλοξένησε

Τα περασμένα καλοκαίρια

Στον καιρό της λήθης.

Σημείο Μηδέν

Τώρα που λιγόστεψαν οι ντροπές

Και πλήθυναν οι Σειρήνες,

Αργεί πια να ξημερώσει.

Και το γρήγορο πέρασμα στο φώς

Έσβησε μια για πάντα τη μνήμη των θαμώνων.

Γιορτή τα μεσάνυχτα,

Το τελευταίο αντίο στη Μαύρη Γή.

Το καταφύγιό μας για τους χειμώνες

Του αιώνα που μας άφησε. 
             -   Καλημέρα!

Ίδιος Δρόμος

Από τον ίδιο δρόμο

Που πατήσαν οι προγόνοι μου,

Τώρα εγώ θα δραπετεύσω.

Η φυλακή στένεψε

Και η ανάσα λιγοστεύει.

Οι καλημέρες και τα χαμόγελα

Περισσεύουν.

Τα πεζοδρόμια γέμισαν

Μασημένες τσίχλες

Και οι βιτρίνες μπακίρια.

Οι οθόνες ρέουν χυδαιότητα

Και οι θαμώνες στάζουν ντροπή.

Η τρύπα στον τοίχο της ηθικής

Ρουφάει το μέλλον των στιγμών

Και ένα αναρίθμητο πλήθος χρησμών

Γεμίζει τα σχολεία.

Καλύτερα να γεμίσω κι εγώ το σάκο μου

Με σιωπή και εμπιστοσύνη

Και δίχως καθυστέρηση να αναχωρήσω.

Και από τον ίδιο δρόμο

Που πατήσαν οι προγόνοι μου

Να δραπετεύσω.

Νομοτέλεια

Παρά το νεαρό

Της ηλικίας του φεγγαριού,

Δεν επιτρέπεται

Η άμετρη έκθεση στο φως του

Τις ώρες τη ακμής του

Κατά τη διαγραφή του τόξου

Της ουράνιας πορείας του.

Το έχει νομοθετήσει,

Αιώνες πριν,

Ο Αυγερινός,

Με τη συγκατάθεση της Πούλιας

Και όλων των υπόλοιπων αστέρων.

Μα έχουν απαλλάξει από κάθε ευθύνη,

Τους ασθενείς,

Τους ερωτευμένους

Και τους ήρωες.

Κι όχι από συμπάθεια ή κατανόηση

Αλλά από την αποστροφή τους,

Για την ψευδαίσθηση του φόβου

Και τηv ηδονή της μοναξιάς.

Λεπτομέρειες

Τα παιδιά στο χωριό

Δε μεγαλώνουν ποτέ,

Ακόμη κι όταν βλέπουν το θάνατο

Να τους δείχνει το δρόμο.

Χαρίζουν το χαμόγελο

Και την εξυπνάδα τους

Με εξαιρετική ευκολία

Στους περαστικούς τουρίστες

Και με την πρώτη ευκαιρία

Διακόπτοντας τα πειράγματα

Και της παντομίμες,

Ρίχνονται στη δουλειά.

Μα τα παιδιά στο χωριό

Δε γιορτάζουν ποτέ γενέθλια.

Και αν τα ρωτήσεις την ηλικία τους

Θα σε κοιτούν απορριμμένα.

Κανένας δεν τους μίλησε

Γι αυτές τις λεπτομέρειες…

Ήτανε βλέπεις και η ανάγκη,

Και η συνήθεια…

Για το καλό σου

Για το καλό σου,

Της ζεστές μέρες του Καλοκαιριού

Να προσέχεις

Τον ντάλα Ήλιο

Το καταμεσήμερο.

Της κρύες νύχτες του Χειμώνα

Να προσέχεις

Το ξύρισμα του Βαρδάρη.

Έ λοιπών, την Άνοιξη και το Φθινόπωρο

Να προσέχεις

Της Αυγές και τα Ηλιοβασιλέματα.

Καλή Τύχη

Με το καινούργιο μου στυλό

Θα ξαναγράψω

Τις πιο πρόσφατες σελίδες

Της Ιστορίας.

Θα κρατήσω ύστερα σημειώσεις,

Μα θα πετάξω το στυλό

Στο καλάθι των αχρήστων.

Εκεί ακριβώς όπου ανήκουν

Και οι ανυπόγραφες υποσχέσεις,

Στα άγραφα κεφάλαια

Στο βιβλίο των γιορτών

Του επερχόμενου αιώνα,

Στα βασιλικά ανάκτορα

Του ανυποψίαστου μέλλοντος.