Από τον ίδιο δρόμο
Που πατήσαν οι προγόνοι μου,
Τώρα εγώ θα δραπετεύσω.
Η φυλακή στένεψε
Και η ανάσα λιγοστεύει.
Οι καλημέρες και τα χαμόγελα
Περισσεύουν.
Τα πεζοδρόμια γέμισαν
Μασημένες τσίχλες
Και οι βιτρίνες μπακίρια.
Οι οθόνες ρέουν χυδαιότητα
Και οι θαμώνες στάζουν ντροπή.
Η τρύπα στον τοίχο της ηθικής
Ρουφάει το μέλλον των στιγμών
Και ένα αναρίθμητο πλήθος χρησμών
Γεμίζει τα σχολεία.
Καλύτερα να γεμίσω κι εγώ το σάκο μου
Με σιωπή και εμπιστοσύνη
Και δίχως καθυστέρηση να αναχωρήσω.
Και από τον ίδιο δρόμο
Που πατήσαν οι προγόνοι μου
Να δραπετεύσω.
