Βαρύ ταμπάκο έγινες βουβή μου τύχη
Που χαλεύεις βερεσέ παρηγοριά
Λες κι ο αέρας περισσεύει στα πνευμόνια μου
Από τότε που κάνουμε παρέα.
Άσε που βράχηκαν και τα σπίρτα
Από τα κρυφά μου δάκρυα προχθές
Στο υγρό υπόγειο της σιωπής μου.
Λέω να συνεχίσω να βήχω
Για μερικά ποτά ακόμη
Και που ξέρεις
Ίσως αύριο να φανεί κι
ο ήλιος
Μέρα που ‘ναι.
